Θ
Θάλασσα Πυρός: το πρώτο πεδίο του ηλιακού συστήματος ή πεδίο Αδι η υλη του όποιου αποκαλείτε ΄΄ θάλασσα πυρός ΄΄ και συνιστά τη ρίζα της ακάσα, του όρου που χρησιμοποιείται για την ουσία του δεύτερου πεδίου της εκδήλωσης.
Θακεραίυ, Ουίλλιαμ : άγγλος μυθιστοριογράφος του προπερασμένου αιώνα. Αναφέρoνται συχνά: “Σπείρε μια σκέψη και θέρισε μια πράξη· σπείρε μια πράξη και θέρισε μια συνήθεια· σπείρε μια συνήθεια και θέρισε χαρακτήρα· σπείρε χαρακτήρα και θέρισε πεπρωμένο.”
Θάνατος προσωπικότητας: έχει δυο έννοιες 1) μπορεί να σημαίνει το θάνατο του φυσικού σώματος. 2) μπορεί να εννοεί τον υποκείμενο και μυστηριακό θάνατο της προσωπικότητας όπου η αίτηση για τη διανομή της ενέργειας μετατοπίζεται από τη προσωπικότητα στην ψυχή.
Θάνατος: Σχετίζεται με την όλη διαδικασία του θανάτου και μπορεί να θεωρηθεί σαν ένας απ’ τους ορισμούς του θανάτου· κρατά το κλειδί για τις μυστηριώδεις λέξεις “η δεξαμενή της ζωής”. Στην πραγματικότητα ο θάνατος είναι ασυνειδησία για ό,τι μπορεί να λειτουργεί στη μια ή άλλη μορφή, αλλά σε μια μορφή της οποίας η πνευματική οντότητα δεν έχει καμιά απολύτως επίγνωση. Η δεξαμενή της ζωής είναι ο τόπος του θανάτου κι αυτό είναι το πρώτο μάθημα που μαθαίνει ο μαθητής.
….Ο θάνατος για το μέσο σκεπτόμενο άνθρωπο είναι ένα σημείο καταστροφικής κρίσης. Είναι η λήξη και το τέλος όλων όσων αγάπησε, όσων ήταν οικεία κι επιθυμητά· είναι μια συντριπτική είσοδος στο άγνωστο, στην αβεβαιότητα και το αιφνίδιο τέρμα όλων των σχεδίων κι εγχειρημάτων. Όσο μεγάλη κι αν είναι η γνήσια πίστη στις πνευματικές αξίες, όσο σαφής κι αν είναι η εκλογίκευση του νου για την αθανασία κι όσο πειστική κι αν είναι η απόδειξη της διατήρησης και της διαιώνισης, θα παραμένει ακόμη κάποια αμφιβολία, κάποια αναγνώριση της πιθανότητας πλήρους αφανισμού κι άρνησης κι ενός τέλους κάθε δραστηριότητας, όλων των αντιδράσεων της καρδιάς και κάθε σκέψης, συναισθήματος, επιθυμίας, έφεσης και πρόθεσης, που εστιάζονται γύρω από τον κεντρικό πυρήνα της ύπαρξης του ανθρώπου. Η λαχτάρα και η βεβαιότητα της διαιώνισης και η αίσθηση της συνέχειας βασίζονται ακόμη και για τον πιο αποφασισμένο πιστό πάνω στην πιθανότητα, πάνω σ’ ένα ασταθές θεμέλιο και πάνω στη μαρτυρία άλλων – που ποτέ στην πραγματικότητα δεν επέστρεψαν για να μας πουν την αλήθεια.
…Η απόσπαση του εαυτού του απ’ την αρχαία αυτή σκεπτομορφή – την τελική μορφή που παίρνει ο Ένοικος στο Κατώφλι – ονομάζεται απ’ τον ίδιο Θάνατος. Μόνο στην τέταρτη μύηση αντιλαμβάνεται ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτε παρά η αποκοπή ενός νήματος που τον συνδέει με τον αξεπέραστο δακτύλιο μέσα στον οποίο επέλεξε να αυτοπεριορισθεί
Θάνατος και Συμπόνια : Τι μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην πύλη της Ατραπού ; Πρώτα η συμπόνια και η συνειδητή ενότητα· έπειτα ο θάνατος σε κάθε μορφή που συγκρατεί και κρύβει τη ζωή·
Θάνατος και Ανάσταση: Υπήρξαν πολλοί θάνατοι μέσα στον αιώνιο βιόκυκλο του μυημένου:1. Ο γνωστός και σταθερά επαναληπτικός θάνατος του φυσικού σώματος, από τη μια ενσάρκωση στην άλλη.
2. Οι θάνατοι του αστρικού και νοητικού φορέα, καθώς η αθάνατη ψυχή τους αποβάλλει απ’ τη μια ζωή στην άλλη – για να δημιουργήσει απλά νέους ωσότου επιτευχθεί η κυριαρχία.
3. Έπειτα – σαν αποτέλεσμα της διαδικασίας των ενσαρκώσεων και των εξελικτικών τους αποτελεσμάτων – επέρχεται ο θάνατος της επιθυμίας και η αντικατάστασή της από μια αυξανόμενη πνευματική έφεση.
4. Κατόπιν με την ορθή χρήση του νου έρχεται ο “θάνατος” της προσωπικότητας, ή μάλλον η αποπομπή της και η παραίτηση από καθετί το υλικό.
5. Αυτός ακολουθείται από το θάνατο ή την καταστροφή του αιτιώδους ή ψυχικού σώματος στη μεγάλη Μύηση της Απάρνησης. Αυτή η διαδικασία του θανάτου και της ανάστασης συνεχίζεται αδιάκοπα σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης· κάθε θάνατος προετοιμάζει το δρόμο για μεγαλύτερη αγάπη και ζωντάνια και κάθε θάνατος (αν τον αναλύσετε με προσοχή) προαναγγέλλει την ανάσταση σε μια μορφή ή άλλη, ωσότου φθάσουμε στην τελική ανάσταση και στη θέση της τελικής επίτευξης.
Δε θα επεκταθώ εδώ σ’ αυτή τη διαδικασία του συνεχούς θανάτου που ακολουθείται από συνεχή ανάσταση, αλλά είναι ο εξελικτικός βασικός τόνος και η εξελικτική τεχνική και μόνο επειδή οι άνθρωποι αγαπούν αδόκιμα ότι είναι υλικό και μισούν την απώλεια επαφής με τη μορφική όψη της φύσης φοβούνται το θάνατο. Είναι φρόνιμο να θυμάστε ότι η αθανασία είναι μια όψη του ζώντος πνευματικού όντος και δεν είναι ένα καθαυτό τέλος, όπως οι άνθρωποι ζητούν να την κάνουν.
Θάνατος και φόβος: Ο φόβος του θανάτου είναι μια απ’ τις μεγάλες ανωμαλίες ή διαστροφές της θείας αλήθειας για την οποία ευθύνονται οι Κύριοι του Κοσμικού Κακού. Όταν στους πρώιμους Ατλάντειους καιρούς αναδύθηκαν από τον τόπο όπου είχαν περιορισθεί κι εξανάγκασαν προσωρινά σε αποχώρηση τη Μεγάλη Λευκή Στοά στα υποκειμενικά επίπεδα, η πρώτη τους μεγάλη πράξη διαστροφής ήταν να ενσπείρουν το φόβο στα ανθρώπινα όντα, αρχίζοντας από το φόβο του θανάτου. Από εκείνη την εποχή oι άνθρωποι έθεσαν την έμφαση στο θάνατο κι όχι στη ζωή και βασανίζονται απ’ το φόβο όλες τις μέρες τους.
Μια απ’ τις αρχικές πράξεις του επανεμφανιζόμενου Χριστού και της Ιεραρχίας θα είναι να εξαλείψουν τον ιδιαίτερο αυτό φόβο και να επιβεβαιώσουν στο νου των ανθρώπων την ιδέα ότι η ενσάρκωση και η λήψη μορφής είναι ο αληθινός τόπος του σκότους για το θείο πνεύμα που είναι ο άνθρωπος· είναι πρόσκαιρος θάνατος για το πνεύμα και φυλάκιση. Οι άνθρωποι θα διδαχθούν ότι η εξέλιξη είναι καθαυτή μια μυητική διαδικασία
….μόνο επειδή οι άνθρωποι αγαπούν αδόκιμα ότι είναι υλικό και μισούν την απώλεια επαφής με τη μορφική όψη της φύσης φοβούνται το θάνατο.
Θάνατος, δραστηριότητες αμέσως μετά :
Ας απαριθμήσω μερικές απ’ αυτές τις αντιδράσεις:
1. Έχει συνειδητά επίγνωση του εαυτού του. Αυτή συνεπάγεται μια διαύγεια αντίληψης που είναι άγνωστη στο μέσο άνθρωπο σε φυσική ενσάρκωση.
2. Ο χρόνος (όντας μια διαδοχή γεγονότων όπως καταγράφονται απ’ το φυσικό εγκέφαλο) είναι πλέον ανύπαρκτος όπως κατανοούμε τον όρο και – καθώς ο άνθρωπος στρέφει την προσοχή του στο σαφέστερα οριζόμενο συναισθηματικό εαυτό του – επακολουθεί αμετάβλητα μια στιγμή άμεσης ψυχικής επαφής. Αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι ακόμη και στην περίπτωση του πολύ αδαή και υπανάπτυκτου ανθρώπου η στιγμή της πλήρους απόδοσης δεν περνά απαρατήρητη από την ψυχή. Έχει ένα συγκεκριμένο ψυχικό αποτέλεσμα, κάτι σαν ένα μακρό και ισχυρό τράβηγμα στο σχοινί μιας καμπάνας, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τόσο απλή παρομοίωση. Για μια σύντομη στιγμή η ψυχή ανταποκρίνεται και η φύση της ανταπόκρισης είναι τέτοια ώστε ο άνθρωπος που στέκει στο αστρικό του σώμα ή μάλλον στο καμα-μανασικό του φορέα, βλέπει την εμπειρία της περασμένης ενσάρκωσης ν’ απλώνεται μπροστά του σαν χάρτης. Αποτυπώνει μια αίσθηση άχρονου.
3. Σαν αποτέλεσμα της αναγνώρισης αυτών των εμπειριών ο άνθρωπος απομονώνει εκείνα τα τρία που ήταν οι τρεις κύριοι ρυθμιστικοί παράγοντες στη ζωή που πέρασε και κρατούν επίσης τα κλειδιά της μελλοντικής του ενσάρκωσης την οποία θα εγκαινιάσει αργότερα.
4. Έχοντας συμπληρώσει αυτή την “απομόνωση της εμπειρίας”, ο άνθρωπος θα αναζητήσει τότε και αυτόματα θα βρει εκείνους που υποδεικνύει η επίδραση του τρίτου σπέρματος ότι έχουν ένα διαρκή ρόλο στην ομαδική εμπειρία της οποίας ο ίδιος αποτελεί στοιχείο, συνειδητά ή ασυνείδητα. Όταν η σχέση εδραιωθεί πάλι (αν εκείνοι τους οποίους αναζητεί δεν έχουν ακόμη εξαλείψει το φυσικό σώμα), ο άνθρωπος δρα όπως θα δρούσε στη γη με τη συντροφιά των οικείων του κι ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του και το σημείο εξέλιξης. Αν εκείνοι που είναι πλησίον του και τους οποίους αγαπά ή μισεί βαθιά βρίσκονται ακόμη σε φυσική ενσάρκωση, θα τους αναζητήσει επίσης και – όπως ακριβώς θα έκανε στη γη – θα παραμείνει κοντά τους, έχοντας επίγνωση των δραστηριοτήτων τους, παρότι εκείνοι (εκτός αν είναι πολύ εξελιγμένοι) δε θα έχουν επίγνωση της δικής του
Θάνατος, η διαδικασία: Η διαδικασία του ΘΑΝΑΤΟΥ έχει αποκρυφιστικά ως εξής:
α. Tο πρώτο στάδιο είναι η απόσυρση της ζωικής δύναμης στον αιθερικό φορέα απ’ το πυκνό φυσικό σώμα με την επακόλουθη “πτώση σε διαφθορά” και τη “διασπορά στα στοιχεία”. O αντικειμενικός άνθρωπος σβήνει και δεν είναι πλέον ορατός απ’ το φυσικό οφθαλμό, μολονότι βρίσκεται ακόμη στο αιθερικό του σώμα. Όταν αναπτυχθεί η αιθερική όραση, η σκέψη του θανάτου θα προσλάβει πολύ διαφορετικές διαστάσεις. Όταν η πλειονότητα της φυλής θα μπορεί να βλέπει τον άνθρωπο να λειτουργεί στο αιθερικό φυσικό του σώμα, η απόρριψη του πυκνού σώματος θα θεωρείται απλώς σαν “αποδέσμευση”.
β. Tο δεύτερο στάδιο είναι η απόσυρση της ζωικής δύναμης από το αιθερικό σώμα και η αποζωτικοποίησή του…
γ. Tο τρίτο στάδιο είναι η απόσυρση της ζωικής δύναμης από την αστρική ή συναισθηματική μορφή, οπότε αυτή διασπάται με παρόμοιο τρόπο και η ζωή επικεντρώνεται αλλού. Kέρδισε αυξημένη ζωτικότητα με την ύπαρξη στο φυσικό πεδίο και πρόσθεσε χρώμα με την αστρική εμπειρία.
δ. Tο τελικό στάδιο για το ανθρώπινο ον είναι η απόσυρσή του απ’ το νοητικό φορέα. Oι ζωικές δυνάμεις μετά την τετραπλή αυτή αφαίρεση επικεντρώνονται ολοκληρωτικά στην ψυχή…
Θάνατος και μαθητές : Ο θάνατος έρχεται σ’ όλους, αλλά για τους μαθητές δεν πρέπει να υπάρχει η συνήθης γοητεία κι αγωνία. Θα σας έλεγα να μην κοιτάτε πίσω στο παρελθόν. Σ’ αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται γοητεία κι αγωνία. Είναι η συνήθης κατεύθυνση και η γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για την πλειονότητα. Αλλά αυτός δεν είναι ο δρόμος σας. Ούτε να κοιτάτε την αποκάλυψη ή τη μεταδιδόμενη απατηλή άνεση όσων αιωρούνται στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ορατού κι αόρατου. Πάλι δεν είναι αυτός ο δρόμος σας. Δεν είστε οι αγχωμένοι και στερημένοι μαθητές που κοιτάζουν με αγωνία στο διαχωριστικό πέπλο κι ελπίζουν να έλθει ένα σημάδι για να πεισθούν ότι όλα έχουν καλώς…Φθάστε στα ύψη της ψυχής κι αφού ζητήσετε και βρείτε την κορυφή της ειρήνης κι εκείνο το ύψος της χαράς όπου στέκει ακλόνητη η ψυχή σας, κοιτάξτε στον κόσμο των ζωντανών ανθρώπων – έναν τριπλό κόσμο στον οποίο βρίσκονται όλοι οι άνθρωποι, ενσαρκωμένοι και μη. Βρείτε εκεί ότι η ψυχή σας μπορεί και θ’ αναγνωρίσει. Οι γοητείες της αγωνίας σας, η μάγια του παρελθόντος, παραμορφώνουν πάντα την άποψή σας. Μόνο η ψυχή είναι απαλλαγμένη απ’ την πλάνη και μόνο η ψυχή βλέπει τα πράγματα όπως είναι. Υψωθείτε λοιπόν στην ψυχή.
Θάνατος και εστίαση: Έχουμε πεθάνει πολλές φορές και θα πεθάνουμε ξανά και ξανά. Ο θάνατος είναι ουσιαστικά ζήτημα συνείδησης. Τη μια στιγμή έχουμε συνείδηση στο φυσικό πεδίο και μια στιγμή αργότερα έχουμε αποσυρθεί σ’ ένα άλλο πεδίο κι έχουμε ενεργό συνείδηση εκεί. Για όσο διάστημα η συνείδησή μας θα είναι ταυτισμένη με τη μορφική όψη, ο θάνατος θα διατηρεί για μας τον αρχαίο του τρόμο. Μόλις γνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν ψυχή και διαπιστώσουμε πως είμαστε ικανοί να εστιάζουμε τη συνείδησή μας ή την αίσθηση επίγνωσης σε οποιαδήποτε μορφή ή σε οποιοδήποτε πεδίο κατά βούληση, ή σε οποιαδήποτε κατεύθυνση μέσα στη μορφή του Θεού, δε θα γνωρίζουμε πια το θάνατο.
Θάνατος, πραγματικός : Οι δυνάμεις του θανάτου είναι παντού σήμερα, αλλά είναι ο θάνατος της ελευθερίας, ο θάνατος του ελεύθερου λόγου, ο θάνατος της ελευθερίας της ανθρώπινης δράσης, ο θάνατος της αλήθειας και των ανώτερων πνευματικών αξιών. Αυτοί είναι οι ζωτικοί παράγοντες στη ζωή της ανθρωπότητας. Ο θάνατος της φυσικής μορφής είναι αμελητέος παράγοντας σε σχέση μ’ αυτούς κι εύκολα επανορθώνεται μέσω των διαδικασιών της επαναγέννησης και της νέας ευκαιρίας…
Θάνατος και θυσία: …το δράμα όπως έκανε ο Xριστός, έτσι ώστε να παρουσιάσουν στον άνθρωπο το συμβολισμό του θανάτου και της θυσίας, είτε παριστάνουν αυτό το δράμα όπως έκανε ο Bούδδας, έτσι ώστε να καταδείξουν στον άνθρωπο τη θυσία και το θάνατο της προσωπικής επιθυμίας (για ν’ αναφέρουμε μόνο δύο από τους εκδηλωμένους Yιούς του Θεού, τον Xριστό και τον Bούδδα), το θέμα παραμένει ίδιο – ο θάνατος εκείνου που είναι κατώτερο για να αποδεσμευθεί αυτό που είναι ανώτερο, ή – σε μια μεγαλύτερη κλίμακα – ο θάνατος εκείνου που είναι ανώτερο στην τάξη και την κλίμακα του όντος, για ν’ αποδεσμευθεί αυτό που είναι κατώτερο.
Aλλά το μάθημα που χρειάζεται να μαθευτεί (και είναι το μάθημα που ο άνθρωπος έχει τώρα δεσμευθεί να μάθει) ότι ο θάνατος όπως τον καταλαβαίνει η ανθρώπινη συνείδηση, ο πόνος και η θλίψη, η απώλεια και η καταστροφή, η χαρά και η απόγνωση, είναι τέτοια μόνο επειδή ο άνθρωπος ταυτίζεται προς το παρόν με τη ζωή της μορφής κι όχι με τη ζωή και τη συνείδηση της ψυχής, του ηλιακού αγγέλου του οποίου η επίγνωση είναι δυνητικά εκείνη της πλανητικής Θεότητας της Oποίας η μεγαλύτερη επίγνωση (με τη σειρά Tης) είναι δυνητικά εκείνη της ηλιακής Θεότητας. Tη στιγμή που ο άνθρωπος θα ταυτισθεί με την ψυχή του κι όχι με τη μορφή του, τότε καταλαβαίνει την έννοια του Nόμου της Θυσίας· διέπεται αυθόρμητα απ’ αυτόν· και είναι αυτός που με εσκεμμένη πρόθεση διαλέγει να πεθάνει. Όμως αυτό δε συνεπάγεται πόνο, ούτε θλίψη, ούτε πραγματικό θάνατο.
Aυτό είναι το μυστήριο της πλάνης και της γοητείας.
Θανάτου μετάβαση: Μπορεί κανείς να φαντασθεί την κατάσταση εκείνη, όταν ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια και η μετάβαση θα είναι ένα σύνηθες επίτευγμα.
Θάνατος , πριν το τέλος: Πρέπει να ενδιαφέρεται κανείς πολύ για τις τελευταίες ώρες της διαμονής πάνω στη Γη. Συχνά ο τελευταίος αγώνας μπορεί να προκαθορίσει τη διάδοχη ζωή
…να υπενθυμίζουμε σε εκείνους που είναι σοβαρά άρρωστοι ή πεθαίνουν τις καλύτερες πράξεις τους.
Θάνατος και οικογένεια: Η καλύτερη προτροπή σε εκείνον που εγκαταλείπει τη γη θα είναι : Σπεύδε , χωρίς να κοιτάζεις πίσω, Τι θα γίνουν οι αγαπημένοι μας ; Όσο πιο ψηλά ανέρχεστε τόσο καλύτερα και πλησιέστερα θα τους βλέπετε.
Θάνατος και πρόοδος: Να είσαι στατικός, να έχεις επιτύχει καθετί που μπορεί να επιτευχθεί και να μένεις σε πλήρη αδράνεια θα ήταν έσχατος θάνατος και θάνατος, αδελφοί μου, δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο πρόοδος από δόξα σε δόξα, μια κίνηση προς τα εμπρός από σημείο σε σημείο πάνω στη θεία Οδό και από αποκάλυψη σε αποκάλυψη προς εκείνα τα σημεία και τις αποκαλύψεις που αποτελούν ίσως τμήμα του Στόχου του ίδιου του Θεού.
Θάνατος και Σαμάντι: Στο στάδιο που οι Ινδοί ονομάζουν “σαμάντι”, οι ζωτικές ενέργειες απ’ όλα τα κέντρα συγκεντρώνονται στο ανώτατο κεφαλικό κέντρο στο αιθερικό σώμα, στην περιοχή ακριβώς πάνω απ’ τη φυσική κεφαλή. Έτσι η αναλογία είναι πλήρης. Οι διαδικασίες της αφαίρεσης (όπως μπορείτε έτσι να δείτε) συνδέονται με τη ζωική όψη, κινητοποιούνται με μια πράξη της πνευματικής θέλησης και συνιστούν την “αρχή της ανάστασης που κρύβεται στο έργο του Καταστροφέα”, όπως το εκφράζει ένα παλιό εσωτερικό ρητό. Η κατώτατη εκδήλωση αυτής της αρχής μπορεί να ιδωθεί στη διαδικασία εκείνου που καλούμε Θάνατο – ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ένα μέσον αφαίρεσης της ζωικής αρχής που εμψυχώνεται από συνείδηση, απ’ τη μορφή ή τα σώματα στους τρεις κόσμους.
Έτσι προβάλλει η μεγάλη σύνθεση και η καταστροφή, ο θάνατος και η διάλυση δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο παρά ζωικές διαδικασίες. Η αφαίρεση είναι ενδεικτική εξέλιξης, προόδου και ανάπτυξης.
Θάνατος, θέληση για Ζωή και αφαίρεση: Ο θάνατος έρχεται στον άνθρωπο ατομικά, με τη συνήθη έννοια του όρου, όταν η θέληση-για-ζωή στο φυσικό σώμα φεύγει και τη θέση της παίρνει η θέληση-για-αφαίρεση. Αυτό αποκαλούμε θάνατο. Σε περιπτώσεις θανάτου στον πόλεμο, για παράδειγμα, δεν είναι τότε θέμα ατομικής θέλησης-για-απόσυρση, αλλά υποχρεωτική συμμετοχή σε μια μεγάλη ομαδική αφαίρεση. Απ’ τη δική της θέση η ψυχή του ανθρώπου ατομικά αναγνωρίζει το τέλος ενός κύκλου ενσάρκωσης και ανακαλεί τη ζωή της. Το κάνει με μια εκφόρτιση βουλητικής ενέργειας που είναι αρκετά ισχυρή για να επιφέρει την αλλαγή.
Συλλογισθείτε λοιπόν αυτή τη δοξασία της αφαίρεσης. Καλύπτει όλες τις ζωικές διαδικασίες και θα σας μεταδώσει το αιώνια ωραίο μυστικό του Θανάτου που είναι είσοδος στη ζωή.
Θάρρος: Xρειάζεται θάρρος να πάρετε πνευματικές απoφάσεις και να εμμείνετε σ’ αυτές· χρειάζεται θάρρος να πρoσαρμόσετε τις ζωές σας – καθημερινά και σ’ όλες τις σχέσεις – στην ανάγκη της ώρας και στην υπηρεσία τoυ ανθρώπινoυ γένoυς· χρειάζεται θάρρος να δείξετε σ’ όλoυς γύρω σας ότι η τωρινή παγκόσμια καταστρoφή έχει μεγαλύτερη σημασία για σας απ’ τις ασήμαντες υπoθέσεις της πρoσωπικής σας ζωής και τις ανιαρές επαφές σας· χρειάζεται θάρρος να απoρρίψετε τα άλλoθι πoυ σας εμπόδιζαν μέχρι τώρα να συμμετάσχετε στην ολοκληρωτική πρoσπάθεια πoυ χαρακτηρίζει σήμερα τις δραστηριότητες της Iεραρχίας· χρειάζεται θάρρος να κάνετε θυσίες, να αρνείσθε χρόνo σε επουσιώδεις δραστηριότητες και ν’ ασχoλείσθε με τo φυσικό σώμα σαν να ήταν απαλλαγμένο από κάθε περιορισμό· χρειάζεται θάρρος να αγνoείτε τις αδυναμίες πoυ μπoρεί να υπάρχoυν, την κούραση πoυ συνoδεύει μια μακρά ζωή, τις φυσικές τάσεις πoυ παρεμπoδίζoυν και περιoρίζoυν την υπηρεσία σας, την αϋπνία πoυ προκαλείται απ’ τις εγκόσμιες πιέσεις ή από ένα άσχημα ρυθμισμένo πρόγραμμα ζωής και τη νευρικότητα και την υπερένταση πoυ αποτελούν κοινό κλήρο σήμερα· χρειάζεται θάρρος να θίγετε τη ζωή πρoς όφελoς των άλλων και να εξαλείφετε τις επιθυμίες σας μπρoστά στην επείγoυσα κατάσταση και την ανάγκη.
ΘΕΟΣ: Yπάρχει ένας Yπερβατικός Θεός ο Oποίος “έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Eαυτού Tου”, μπορεί ακόμη να πει: “Παραμένω”. Yπάρχει ένας Ενυπάρχων Θεός του Οποίου η ζωή είναι η πηγή της δραστηριότητας, της νοημοσύνης, της ανάπτυξης και της ελκτικότητας κάθε μορφής σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης. Yπάρχει επίσης σε κάθε ανθρώπινο ον μια υπερβατική ψυχή η οποία, όταν ο βιόκυκλος στη γη έλθει και παρέλθει κι όταν η περίοδος της εκδήλωσης περατωθεί, γίνεται πάλι ανεκδήλωτη κι άμορφη και μπορεί ακόμη να πει: “Παραμένω”. Στη μορφή κι όταν βρίσκεται σ’ εκδήλωση, ο μόνος τρόπος που ο ανθρώπινος νους κι ο εγκέφαλος μπορούν να εκφράσουν την αναγνώρισή τους για τη ρυθμιστική θεία ζωή είναι να μιλούν με όρους Προσώπου, Aτομικότητας. Kι έτσι μιλάμε για το Θεό σαν Πρόσωπο, για τη θέλησή Tου, τη φύση Tου και τη μορφή Tου.
Όμως πίσω από το εκδηλωμένο σύμπαν στέκει το άμορφο Oν, Eκείνο που δεν είναι άτομο, όντας ελεύθερο από τους περιορισμούς της ατομικοποιημένης ύπαρξης. Επομένως ο Βουδδιστής έχει δίκιο όταν δίνει έμφαση στη μη-ατομικοποιημένη φύση της Θεότητας κι αρνείται να προσωποποιήσει τη Θειότητα. O Πατήρ, ο Yιός και το Άγιο Πνεύμα της Xριστιανικής θεολογίας, καθώς ενσωματώνουν τις τριπλότητες όλων των θεολογιών, εξαφανίζονται επίσης στον Έναν όταν η περίοδος της εκδήλωσης τερματισθεί. Παραμένουν ως Ένας, με την ποιότητα και τη ζωή άθικτη κι αδιαφοροποίητη, όπως είναι όταν βρίσκονται σ’ εκδήλωση.
Mια αναλογία παρουσιάζεται όταν ο άνθρωπος πεθαίνει. Tότε οι τρεις όψεις του – νους ή θέληση, συναίσθημα ή αγάπη και φυσική εμφάνιση – εξαφανίζονται. Τότε δεν υπάρχει πρόσωπο. Όμως, αν κανείς δεχθεί το γεγονός της αθανασίας, το συνειδητό ον παραμένει· η ποιότητα και ο σκοπός και η ζωή του ενώνονται με την αθάνατη ψυχή του. H εξωτερική μορφή με τις διαφοροποιήσεις της σε μια εκδηλωμένη τριάδα, έχει φύγει – για να μη γυρίσει ποτέ με την ίδια ακριβώς μορφή ή έκφραση στο χρόνο και το χώρο.
H αλληλεπίδραση ψυχής και νου παράγει το εκδηλωμένο σύμπαν, με όλα όσα βρίσκονται σ’ αυτό.
Θεία αδιαφορία : Η μη προσκόλληση στη μορφή ή στο μη εαυτού . Μια αντίδραση που φανερώνει ότι δεν αναμιγνύεται κανείς , ότι είναι αμερόληπτος .Είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να απαλλαγεί ο ανώτερος εαυτός από την προσωπικότητα . Η θεία αδιαφορία βασίζεται σε μια βαθειά πίστη – στη επιμονή του αθάνατου Όντος – μέσα στη μορφή της ψυχής και της προσωπικότητας , με τρόπο ώστε τα προσωρινά προβλήματα και οι αποτυχίες να χάνονται σαν δεν τους δίνεται προσοχή.
Θεία αδιαφορία(2): να καλλιεργούν εκείνη τη “θεία αδιαφορία” στις προσωπικές απόψεις, που αποτελεί το εξέχον γνώρισμα του εκγυμνασμένου μυημένου.
Θεια Αδιαφορία, φόβος: ….όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν τόσο εύκολα, αν μάθαινες εκείνη τη θεία αδιαφορία που χρειάζεσαι – αδιαφορία σ’ εσένα και στα συμφέροντα της προσωπικότητάς σου, τις συμπάθειες κι αντιπάθειες, αδιαφορία για τις έγνοιες, τις ανησυχίες και τις επιτυχίες σου. Θα ήσουν τότε σε θέση, να νιώθεις πραγματικά τη σημασία του έργου, τη μοναδικότητα των ευκαιριών σου αυτή την εποχή και την πραγματικά στρατηγική θέση σου. Αλλά είσαι πολύ γεμάτος από φόβο και ιδιοτέλεια κι έτσι δεν καταφέρνεις να κάνεις την αναγκαία κρούση πάνω σ’ εκείνους που χρειάζονται τη βοήθειά σου.
Θεία Κυκλοφοριακή ροή: οι άνθρωποι….…βραχυκυκλώνουν το φως· δεν αυτοπειθαρχούνται· η άπληστη επιθυμία και η άνομη φιλοδοξία ελέγχει κι όχι η εσώτερη γνώση. Για να το θέσω επιστημονικά και από την εσωτερική σκοπιά: Η πνευματική εντύπωση έχει διακοπεί και παρεμποδίζεται η θεία κυκλοφοριακή ροή. Είναι χρέος των μαθητών του κόσμου να αποκαταστήσουν αυτή τη ροή.
Θεία Τριάδα και Ενότητα: Η Ακτίνα ΙΙΙ αποτελεί το άθροισμα των ενεργών δομητικών δυνάμεων και ο Μεγάλος Αρχιτέκτων με τους Οικοδόμους Του οργανώνει το υλικό, αρχίζει το έργο της κατασκευής και τελικά (καθώς ο εξελικτικός κύκλος συνεχίζει την πορεία του) υλοποιεί την ιδέα και το σκοπό του Θεού Πατρός υπό την καθοδήγηση του Θεού Υιού. Κι όμως οι τρεις αυτοί είναι στον ίδιο βαθμό ενότητα όσο κι ένα ανθρώπινο ον που συλλαμβάνει μια ιδέα, χρησιμοποιεί το νου και τον εγκέφαλό του για να φέρει την ιδέα του σε εκδήλωση και χρησιμοποιεί τα χέρια του και όλες τις φυσικές του δυνάμεις για να τελειοποιήσει την έννοιά του. Η διαίρεση των όψεων και δυνάμεων είναι μη πραγματική, εκτός για το σκοπό της νοήμονος κατανόησης.
Θέληση: O κατεξοχήν τρόπος με τον οποίο μπορεί ν’ αναπτυχθεί η θέληση είναι η καλλιέργεια της αναγνώρισης του θείου Σχεδίου στη διάρκεια των αιώνων.
Θέληση –για-το-καλό και καλή θέληση: η ανάγκη σας να τονίσετε και να αναπτύξετε τη Θέληση. Όλoι εργάζεσθε ενδεχoμένως στo εγχείρημα της δόμησης της ανταχκάρανα, τoυ αγωγoύ επικoινωνίας ανάμεσα στoν εγκέφαλo και την πνευματική θέληση, ή την Ενάδα που λειτουργεί μέσω της Πνευματικής Τριάδας. Αν έχετε επιτυχία, θα αρχίσετε να αντιλαμβάνεσθε ότι υπάρχει μια μεγάλη διάκριση μεταξύ της καλής θέλησης την oπoία oι μάζες μπoρoύν και συχνά συλλαμβάνουν και της θέλησης-για-τo-καλό πoυ είναι o στόχος τoυ μαθητή. H καλή θέληση είναι σχετικά απλή στην έκφραση κι όλoι σας γνωρίζετε πολλά γι’ αυτή κι εκφράζετε μεγάλο μέρος της. Γι’ αυτή δε χρειάζεται κανένα σχόλιo, γιατί συνιστά ανθρώπινη ιδιότητα πoυ βρίσκεται πoλύ κoντά στην επιφάνεια έκφρασης για όλους τους ανθρώπους. Aλλά η θέληση-για-τo-καλό είναι πoλύ πιo δύσκoλo να εκφρασθεί, γιατί δε συνεπάγεται μόνο την ικανότητα να χρησιμoπoιείτε την πνευματική θέληση, αλλά και να γνωρίζετε κάπως τη φύση τoυ “καλoύ”. H θέληση-για-τo-καλό είναι η βασική ποιότητα τoυ θείoυ σκoπoύ, πoυ περιλαμβάνει σχεδιασμένη δραστηριότητα κι ένα συγκεκριμένo στόχο πoυ πρέπει να επιτευχθεί. Aπαιτεί την ικανότητα να σκέφτεστε με όρoυς συνόλoυ, μια εκτίμηση τoυ επόμενoυ βήματoς πoυ πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα για την επικείμενη Mεγάλη Πρoσέγγιση μια κατανόηση των μαθημάτων τoυ παρελθόντoς κι ένα όραμα πoυ θα βασίζεται – όχι στην αγάπη ή την ψυχική όραση – αλλά σε μια πεποίθηση τoυ άμεσoυ σκoπού τoυ Σανάτ Koυμάρα, όπως τον πραγματοποιεί μέσω τoυ Xριστού και της πλανητικής Iεραρχίας. Η πεποίθηση αυτή βασίζεται, όσον αφορά την Iεραρχία, στoν καθαρό λόγo· βασίζεται, όσον αφορά την ανθρωπότητα μέσω των μαθητών της, στην ενoρατική αντίληψη πoυ εφαρμόζεται με αγάπη κι εκφράζεται με νoημoσύνη.
Θέληση ( Θεία) : Μόνο δύο φορές πριν στην ιστορία του ανθρώπινου γένους η Σαμπαλλική αυτή ενέργεια έκανε την εμφάνισή της κι έκανε αισθητή την παρουσία της με τις φοβερές αλλαγές που προκάλεσε:
1. Όταν η πρώτη μεγάλη ανθρώπινη κρίση συνέβη τον καιρό της ατομικοποίησης του ανθρώπου στην αρχαία Λεμουρεία.
2. Τον καιρό της μεγάλης διαμάχης στους Ατλάντειους χρόνους ανάμεσα στους “Κυρίους του Φωτός και τους Κυρίους της Υλικής Έκφρασης”.
Η ελάχιστα γνωστή θεία αυτή ενέργεια εκρέει τώρα από το Άγιο Κέντρο. Ενσωματώνει την ενέργεια που βρίσκεται πίσω από την τωρινή παγκόσμια κρίση. Είναι η Θέληση του Θεού να επιφέρει ορισμένες ριζικές και βαρυσήμαντες αλλαγές στη συνείδηση της φυλής, οι οποίες θα μεταβάλουν εντελώς τη στάση του ανθρώπου προς τη ζωή και την αντίληψή του για τα πνευματικά, εσωτερικά και υποκειμενικά ουσιώδη της ζωής. Είναι αυτή η δύναμη που (σε συνδυασμό με τη δεύτερη ακτινική δύναμη) θα προκαλέσει τη φοβερή εκείνη κρίση – που επίκειται στην ανθρώπινη συνείδηση – την οποία ονομάζουμε δεύτερη κρίση, τη μύηση της φυλής στο Μυστήριο των Αιώνων, σ’ εκείνο που κρύβεται από την αρχή.
Θα ήθελα ακόμη να σας υπενθυμίσω ότι η χρήση της πρώτης ακτινικής ενέργειας σημαίνει αναπόφευκτα καταστροφή στα πρώτα στάδια, αλλά συγχώνευση και ανάμειξη στα μεταγενέστερα και τελικά αποτελέσματα. Αν μελετήσετε σήμερα απ’ αυτή τη σκοπιά τα έθνη του κόσμου, θα δείτε τη Σαμπαλλική αυτή ενέργεια της θέλησης να εργάζεται δυναμικά με τη μεσολάβηση ορισμένων μεγάλων διαπρεπών προσωπικοτήτων. Ο Κύριος της Σαμπάλλα την επείγουσα αυτή περίοδο στέλνει τη δυναμική αυτή ενέργεια από αγάπη για τη ζωική όψη κι από κατανόηση του Σχεδίου καθώς κι από αγάπη για την ανθρωπότητα. Είναι καταστροφική για τη μορφή και φέρνει θάνατο σ’ εκείνες τις υλικές μορφές και τα οργανωμένα σώματα που εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση της ζωής του Θεού, γιατί αρνούνται τη νέα κουλτούρα κι αδρανοποιούν τα σπέρματα του ερχόμενου πολιτισμού.
Απ’ αυτή την επίδειξη ενέργειας η μη σκεπτόμενη ανθρωπότητα οπισθοχωρεί από φόβο και δείχνει δυσαρέσκεια. Όταν είναι γεμάτα από προσωπικό μίσος και ισχυρογνωμοσύνη, τα ανθρώπινα όντα επιζητούν συχνά να στρέψουν αυτή την ενέργεια για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Αν τα ανθρώπινα όντα (ακόμη και τα καλύτερα) δεν ήταν τόσο υπανάπτυκτα και τόσο επιπόλαια στην κρίση τους και στο όραμά τους, θα μπορούσαν να εισδύσουν πίσω απ’ όσα συμβαίνουν στις χώρες-κλειδιά του κόσμου και να δουν τη βαθμιαία ανάδυση νέων και καλύτερων συνθηκών και την αποχώρηση των αγαπημένων μορφών που βραδέως παρακμάζουν. Η ενέργεια της Σαμπάλλα είναι ωστόσο τόσο νέα και τόσο παράξενη, ώστε είναι δύσκολο για τα ανθρώπινα όντα να τη γνωρίσουν για ότι είναι – η κατάδειξη της Θέλησης του Θεού με νέα και δυναμική ζωντάνια… Η Σαμπαλλική ενέργεια προετοιμάζει το Δρόμο για την ενέργεια της Ιεραρχίας.
Ωστόσο η Σαμπαλλική αυτή δύναμη είναι διαθέσιμη για ορθή χρήση, αλλά η δύναμη για να εκφρασθεί βρίσκεται στην κατανόησή της (στο μέτρο που μπορεί να είναι δυνατό στο ενδιάμεσο αυτό σημείο της ανθρώπινης εξέλιξης) και στην ομαδική της χρήση. Είναι μια ενοποιούσα, συνθετική δύναμη, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν στρατοκρατική, τυποποιούσα δύναμη. Ας επαναλάβω τα δύο αυτά κλειδιά για τη χρήση της Σαμπαλλικής ενέργειας: Ομαδική Χρήση και Κατανόηση.
…. Η θέληση που εκφράζεται θεια θα είναι το θέμα της ερχόμενης Παγκόσμιας θρησκείας.
Μπορεί να ρωτήσετε γιατί, αν είναι έτσι, τονίζεις την ανώτατη αυτή θεία όψη; Γιατί να μην περιμένουμε μέχρι να μάθουμε περισσότερα για την αγάπη και πώς να την εκδηλώνουμε στο περιβάλλον μας; Επειδή στην αληθινή της έκφραση η Θέληση είναι αναγκαία σήμερα σαν προωθητική, εξωθητική δύναμη κι επίσης σαν ένας διευκρινιστικός, εξαγνιστικός πράκτορας.
Συνεπώς η Σαμπαλλική ενέργεια είναι εκείνη που σχετίζεται με τη ζωντάνια (δια της συνείδησης και της μορφής) της ανθρωπότητας· Είναι επομένως κίνητρο κι όχι ώθηση· είναι αντιληπτός σκοπός κι όχι έκφραση επιθυμίας. Η επιθυμία εργάζεται από και δια της υλικής μορφής προς τα πάνω· η θέληση εργάζεται προς τα κάτω στη μορφή, υποτάσσοντας συνειδητά τη μορφή στο θείο σκοπό. Η μια είναι επικλητική και η άλλη εφελκυστική. Η επιθυμία όταν είναι μαζική κι εστιασμένη, μπορεί να επικαλεσθεί τη θέληση· η θέληση, όταν εφελκύεται, τερματίζει την επιθυμία και γίνεται μια έμμονη, παρωθητική, ελαύνουσα δύναμη που σταθεροποιεί, διευκρινίζει και – μεταξύ άλλων πραγμάτων – τελικά καταστρέφει. Είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά, αλλά αυτά είναι ό,τι μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος αυτή την εποχή κι αυτό για το οποίο έχει προς το παρόν το μηχανισμό κατανόησης. Αυτή η θέληση – που αφυπνίζεται από την επίκληση – πρέπει να εστιασθεί στο φως της ψυχής και αφιερωμένη στους σκοπούς του φωτός και για το σκοπό της εδραίωσης ορθών ανθρώπινων σχέσεων πρέπει να χρησιμοποιηθεί (με αγάπη) για να καταστρέψει όλα όσα παρεμποδίζουν την ελεύθερη ροή της ανθρώπινης ζωής κι αυτό φέρνει θάνατο (πνευματικό και πραγματικό) στην ανθρωπότητα. Αυτή η Θέληση πρέπει να επικληθεί και να εφελκυσθεί.
Εξετάζουμε την έκφραση της Σαμπαλλικής δύναμης με όρους Θέλησης, δηλαδή του θείου σκοπού που λανθάνει στο νου του Θεού από την αρχή του χρόνου και την αυγή της δημιουργίας. Στο νου του Θεού η ιδέα αυτή φαίνεται ολόκληρη και πλήρης. Στην εκδήλωση είναι μια βαθμιαία, αυτο-αποκαλυπτόμενη εξελικτική και καταδεικνυόμενη δραστηριότητα. Γνωρίζουμε κάτι από την όψη νοημοσύνη του Θεού. Αποκαλύπτεται στη ζωντανή δραστηριότητα της ουσίας. Για την αγάπη του Μεγάλου αυτού Στοχαστή μαθαίνουμε βραδέως και η αποκάλυψή της έφτασε σε ένα στάδιο όπου ο ανθρώπινος νους μπορεί να αντιπαραβάλλει τον τρόπο της ζωντανής δραστηριότητάς του με την ορατή και αισθητή αγάπη της Θεότητας, η οποία εκφράζεται προς το παρόν από την επιθυμία για ορθές ανθρώπινες σχέσεις και την ορθή μεταχείριση ό,τι δεν είναι ανθρώπινο. Για τη θέληση και το σκοπό του Θεού η ανθρωπότητα δεν ξέρει τίποτε, γιατί η ατομική θέληση ή η συλλογική ανθρώπινη θέληση που θα μπορούσε να δράσει σαν ερμηνευτής, αποκαλυπτής κι επίσης να χρησιμεύσει σαν ένας τρόπος επαφής, είναι αφιερωμένη στην ιδιοτέλεια και είναι τυφλή στις ανώτερες προσεγγίσεις της θείας έκφρασης.
ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: Ο σταυρός τα υπέρβασης . Η ζωή της προσωπικότητας , η μορφική ζωή και η πλανητική ζωή δεν ασκούν πλέον κανένα έλεγχο. Ο άνθρωπος στέκει ελεύθερος. Και οι τρεις σταυροί συνεπάγονται αρχικά μεταβολή έπειτα κατεύθυνση και τέλος δόμηση. Φέρνει την κοσμική επίγνωση.
Θέληση και Ακτίνες: Θέληση ή ενέργεια της ζωής είναι συνώνυμοι όροι και αποτελούν αφαίρεση που υπάρχει ξέχωρα από κάθε μορφική έκφραση. Η θέληση-για-είναι προκύπτει τελείως έξω από το ηλιακό σύστημα. Είναι η παν-διεισδυτική ενέργεια του Θεού που εμψυχώνει μ’ ένα κλάσμα του εαυτού της το ηλιακό σύστημα κι όμως παραμένει έξω. Σχέδιο και σκοπός αφορούν τις εκπορευόμενες ενέργειες της κεντρικής αυτής Ζωής και συνεπάγονται δυαδικότητα – θέληση ή ζωική παρόρμηση συν ελκτική μαγνητική αγάπη η οποία με τη σειρά της είναι η ανταπόκριση της παλλόμενης παγκόσμιας ουσίας στην κρούση της ενέργειας της θέλησης. Η αρχική αυτή δραστηριότητα προηγείται της δημιουργικής διαδικασίας της μορφικής δόμησης· και η δράση της θείας θέλησης στον ωκεανό του χώρου, την ύλη ή αιθερική ουσία, παρήγαγε την πρώτη διαφοροποίηση στις μείζονες ακτίνες και η αμοιβαία τους αλληλεπίδραση παρήγαγε τις ελάσσονες τέσσερις ακτίνες.
Έτσι οι επτά εκπορεύσεις, οι επτά δυναμικότητες και οι επτά ακτίνες ήρθαν σε εκδήλωση. Είναι οι επτά πνοές της μίας Ζωής, οι επτά βασικές ενέργειες· διαχύθηκαν από το κέντρο που σχηματίσθηκε από την κρούση της θέλησης του Θεού στη θεία ουσία και διαιρέθηκαν σε επτά ρεύματα δύναμης. Η ακτίνα επιρροής των επτά αυτών ρευμάτων καθόρισε την έκταση ή το εύρος της δραστηριότητας ενός ηλιακού συστήματος και “περιέγραψε” τα όρια της μορφής του ενσαρκωμένου κοσμικού Χριστού. Καθένα απ’ τα επτά αυτά ρεύματα ή εκπορεύσεις ενέργειας χρωματίσθηκε από μια θεία ποιότητα – μια όψη της αγάπης – κι όλες τους χρειάζονταν για την έσχατη τελείωση του λανθάνοντος και αναποκάλυπτου σκοπού.
Θέληση και Σκοπός( Διάκριση): Υπάρχει μια σαφής διάκριση μεταξύ Σκοπού και Θέλησης· είναι πράγματι λεπτοφυής, αλλά εντελώς σαφής για τον προχωρημένο μυημένο κι επομένως η δυαδική φύση της πλανητικής μας εκδήλωσης και της ηλιακής μας Έκφρασης εμφανίζεται ακόμη κι εδώ. Τα Μέλη του Συμβουλίου της Σαμπάλλα αναγνωρίζουν αυτή τη διάκριση και συνεπώς διαιρούνται σε δύο ομάδες που ονομάζονται στην αρχαία διάλεκτο Καταγραφείς του Σκοπού και Θεματοφύλακες της Θέλησης. Η Θέληση είναι ενεργητική. Ο Σκοπός είναι παθητικός κι αναμένει τα αποτελέσματα της δραστηριότητας της θέλησης.
Θέληση και Σκοπός: Οι δύο αυτές λέξεις – θέληση και σκοπός – δεν είναι ταυτόσημες σε έννοια. Ο Σανάτ Κουμάρα και το Συμβούλιό Του στη Σαμπάλλα είναι τα μόνα Όντα στον πλανήτη μας που γνωρίζουν επακριβώς τη φύση του θείου σκοπού. Η λειτουργία και το χρέος Τους είναι να φέρουν σε εκδήλωση αυτό το σκοπό κι αυτό το κάνουν με τη χρήση της θέλησης. Η θέληση πάντοτε εκπληρώνει το σκοπό.
Θέληση, εφέλκυση της : Όταν συνεπώς η ζωή σας είναι βασικά επικλητική, τότε θα έλθει η εφέλκυση της θέλησης. Είναι αληθινά επικλητική μόνο όταν προσωπικότητα και ψυχή είναι συγχωνευμένες και λειτουργούν σαν μια συνειδητά συγκερασμένη κι εστιασμένη μονάδα.
Θέληση, τρεις όψεις: Στην κατάσταση ύπαρξης που ονομάζουμε εναδική, δεν αναγνωρίζεται διαφορά μεταξύ αυτών των δύο, γιατί (αν μπορώ να κατεβάσω μια τέτοια ιδέα στο επίπεδο νοημοσύνης του ζηλωτή) είναι αντιληπτό ότι δεν υπάρχει ταυτότητα χωριστά από την παγκοσμιότητα και ούτε εκτίμηση του παγκόσμιου χωριστά απ’ την ατομική αντίληψη κι αυτή η αντίληψη της ταύτισης τόσο με το μέρος όσο και με το όλο βρίσκει το σημείο έντασής της στη θέληση-για-ύπαρξη που χαρακτηρίζεται απ’ τη θέληση-για-το-καλό κι αναπτύσσεται (απ’ τη σκοπιά της συνείδησης) από τη θέληση-για-γνώση. Είναι αληθινά τρεις όψεις της θείας θέλησης η οποία υπάρχει στην τελειότητά της στον ηλιακό Λόγο και βρίσκει ένα μέσον έκφρασης δια του πλανητικού Λόγου.
Το μυστικό των ανώτερων μυήσεων βρίσκεται στην εκγυμνασμένη χρήση της ανώτερης θέλησης. Δε βρίσκεται στην εξάγνιση ή την αυτοπειθαρχία ή σε οποιαδήποτε από τις σκοπιμότητες που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν για τη σύλληψη της αλήθειας.
Από μακρού οι ζηλωτές σημείωσαν και διδάχθηκαν το αποτέλεσμα της θέλησης πάνω στο αστρικό ή συναισθηματικό σώμα. Είναι μια απ’ τις πρώτες και πιο στοιχειώδεις από τις αρχικές εντάσεις και διδάσκεται στη Δοκιμαστική Ατραπό.
Στην Ατραπό της Μύησης η εναδική θέληση (της οποίας η εγωική θέληση είναι αντανάκλαση και η ατομική αυτοβουλία είναι παραμόρφωση) διαβιβάζεται βαθμιαία μέσω της ανταχκάρανα απευθείας στον άνθρωπο επί του φυσικού πεδίου. Παράγει την ανώτερη αντιστοιχία εκείνων των ποιοτήτων για τις οποίες με τόση άνεση μιλά ο καλογυμνασμένος αλλά αμαθής εσωτεριστής – τη μετουσίωση και μεταμόρφωση. Το αποτέλεσμα είναι η αφομοίωση της ατομικής θέλησης και της εγωικής θέλησης στο σκοπό της Ενάδας που είναι ο σκοπός – απαρέγκλιτος και αναλλοίωτος – του Ενός στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Αυτό είναι το πεδίο της αληθινής καύσης, γιατί ο “Θεός ημών Πυρ καταναλίσκον”.
Θεραπευτικές ακτίνες: η θεραπευτική ακτίνα, πάνω απ’ όλες τις άλλες, είναι η δεύτερη ακτίνα. Υπάρχουν δύο κύριες θεραπευτικές ακτίνες ανάμεσα στις επτά. Είναι η δεύτερη κι η έβδομη. Η επιτυχία κάθε θεραπευτικού εγχειρήματος εξαρτάται συνεπώς από την ικανότητα των μελών του ομίλου να εργάζονται κατά βούληση και απαίτηση υπό την επιρροή των ψυχών τους(2η ).
Θεραπεία καρδίας: Η ενέργεια της καρδιάς δεν εφαρμόζεται εξαναγκαστικά, αλλά μεταδίδεται με την επαφή του ρεύματος. Αν πριν από κάθε φυσικό μέσο, ο γιατρός και ο ασθενής σκεπτόντουσαν συγχρόνως την ενέργεια της καρδιάς, σε πολλές περιπτώσεις η αντίδραση θα ήταν ακαριαία χρήσιμη και ιαματική. (Πύρινος Κόσμος Ι)
Θεραπεία και υποβολή : Ακόμα και τα ισχυρότερα φάρμακα είναι δυνατόν να παράγουν σχεδόν αντίθετα αποτελέσματα, αν δεν συνοδεύονται από ανάλογη υποβολή
Θεραπεία και αναπνοή: Γι αυτό, κατά τις αρρώστιες, ιδιαίτερα τις καταρροϊκές, είναι χρήσιμο να εκτελούμε ένα πύρινο πραναγιάμα. Αυτό το πραναγιάμα είναι πολύ απλό - η συνήθης εισπνοή από τη μύτη και εκπνοή από το στόμα, ενώ κατευθύνουμε το πράνα στην εστία της αρρώστιας. Αλλά για την εντατικοποίηση της δράσεως πρέπει να θυμόμαστε ότι το Πυρ του Διαστήματος εισπνέεται και το αναλισκόμενο Ur εκπνέεται.
Θεωρίες και μέλλον: Το βαθύ ενδιαφέρον για τις τελικές φυλετικές ρίζες και η εικασία για τη ζωή που προωθείται σ’ άλλους πλανήτες, μπορεί να έχει ενδιαφέρον, αλλά είναι σχετικά μάταιη κι άχρηστη· γονιμοποιεί ακατάλληλα τη φαντασία, προκαλώντας την αγάπη για αναπόδεικτες λεπτομέρειες, την απώλεια χρόνου σε αχαλίνωτες υποθέσεις και τις χίμαιρες μιας αφώτιστης διανόησης. Aυτό που έχει ενδιαφέρον και χρησιμότητα είναι εκείνο το μέρος του Σχεδίου που σχετίζεται με την άμεση εφαρμογή του. Η υπακοή στον άμεσο σκοπό και καθήκον είναι το διακριτικό του εκγυμνασμένου μαθητή.
Θηλυκή ερμηνεία: Ωστόσο η ενδότερη αυτή διαμάχη θα δημιουργήσει βραδέως μια αρμονία σκοπού και πρόθεσης μέσα στη διάνοια του πληθυσμού· θα είναι κυρίως το αποτέλεσμα της αυξανόμενης δύναμης των γυναικών στη χώρα και της αυξημένης διείσδυσής τους στη δημοτική και εθνική πολιτική. Η ποιότητα της Βρετανικής ιστορικής αναδρομής υπήρξε κατεξοχήν αρσενική. Σήμερα χρειάζεται και θα παρασχεθεί ο εξισορροπητικός παράγοντας της θηλυκής ερμηνείας και της θηλυκής άποψης.Θιβετανός Διδάσκαλος: Ο Διδάσκαλος Djwal Khul, ένας μύστης τής Δεύτερης Ακτίνας τής Αγάπης. Σοφίας. Είναι γνωστός σαν «o Αγγελιαφόρος των Διδασκάλων». Έχει μεγάλη γνώση για τις ‘Ακτίνες και τις Πλανητικές Ιεραρχίες τού Ηλιακού Συστήματος. Η Σχολή Άρκέην δημιουργήθηκε σαν αποτέλεσμα προχωρημένων πληροφοριών για την ‘Αρχαία Σοφία πού Αυτός έδωσε στην Αλίκη Α. Μπέιλη.
Θιβετανός Διδάσκαλος ( οι προτιμήσεις του) : δεν έχω ιδιαίτερες πολιτικές απόψεις, επειδή γνωρίζω ότι όλες οι δυνητικές θεωρίες, ιδεολογίες και κυβερνήσεις είναι προσωρινές καταστάσεις και συνθήκες που ρυθμίζουν κι ελέγχουν διαφορετικές ομάδες ανθρώπινων όντων στο δρόμο τους από την ανθρώπινη κατάσταση στη θεία. Είναι μια άποψη που συχνά παραβλέπεται από πολλούς από σας οι οποίοι – προσωρινά και συχνά φανατικά – ανήκουν στη μια ή την άλλη απ’ τις εφήμερες αυτές καταστάσεις του νου και τις παροδικές ανθρώπινες στάσεις. Δεν έχω ιδιαίτερες θρησκευτικές προτιμήσεις καθόσο γνωρίζω ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Θεό κι ότι η αίσθηση της θειότητας δεσπόζει και είναι τόσο έμφυτη στην ανθρώπινη καρδιά ώστε τίποτε δεν μπορεί σε οποιαδήποτε στιγμή να τη συντρίψει· ζωή, εμπειρία, δοκιμασία, πόνος κι ενστικτώδης ανθρώπινος προσανατολισμός οδηγούν τελικά όλους τους ανθρώπους πίσω στο φως του Θεού. Επομένως μπορώ και αγαπώ όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα απ’ την εθνικότητα και τις τωρινές ιδέες, όπως κάνουν κι όλοι με τους οποίους συνδέομαι
Θιβετανός, επαφή (1935) : Θα ήθελα λοιπόν να ζητήσω από όλους εσάς που είστε μαθητές μου να προσπαθείτε να έρχεστε σε επαφή μαζί μου κάθε μήνα την ώρα της Πανσελήνου. Κάντε θυσίες για να εδραιώσετε τη μηνιαία αυτή σχέση, όπως κι εγώ θα κάνω ό,τι χρειάζεται για να έλθω σε επαφή μαζί σας. Ας τονίσω την ανάγκη να διατηρείτε τη σκέψη αυτής της επαφής για τρεις ολόκληρες μέρες πριν την Πανσέληνο, με έφεση κι εμπιστοσύνη και μετά για τρεις μέρες με προσδοκία. Ας τονίσω την πρωταρχική σημασία να το κάνετε σαν ομαδική δραστηριότητα κι όχι σαν προσωπική επαφή.
Θιβετανού πρόσκληση: Προκαλώ τους στοχαστές του κόσμου να απορρίψουν το αιρετικό τους πνεύμα, τον εθνικισμό τους και τους κομματισμούς τους και με πνεύμα αδελφοσύνης να εργασθούν στο ιδιαίτερο έθνος τους, θεωρώντας το σαν ακέραιο μέρος μιας μεγάλης ομοσπονδίας εθνών – μιας ομοσπονδίας που τώρα υφίσταται στην εσώτερη πλευρά, αλλά αναμένει τη δραστηριότητα των στοχαστών του κόσμου για να την οδηγήσουν σε υλοποίηση στην εξωτερική πλευρά. Τους αναθέτω να εργασθούν για την υπόθεση της θρησκείας και στο πεδίο της ιδιαίτερης εκείνης θρησκείας για την οποία ενδιαφέρονται από σύμπτωση γέννησης ή από επιλογή, θεωρώντας κάθε θρησκεία σαν μέρος της μεγάλης παγκόσμιας θρησκείας. Πρέπει να θεωρούν ότι οι δραστηριότητες της ομάδας, της εταιρείας ή της οργάνωσής τους απαιτούν τη βοήθειά τους, ακριβώς στο βαθμό και μόνο στο βαθμό που οι αρχές στις οποίες θεμελιώθηκαν και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν εξυπηρετούν το γενικό καλό και αναπτύσσουν την αντίληψη της Αδελφοσύνης.
Σας ζητώ ν’ απορρίψετε τους ανταγωνισμούς σας και τις αντιπάθειές σας, τα μίση σας και τις φυλετικές διαφορές σας και να επιχειρήσετε να σκέφτεσθε με όρους μίας οικογένειας, μίας ζωής και μίας ανθρωπότητας. Δε ζητώ μια συναισθηματική ή ευλαβική ανταπόκριση σ’ αυτή την πρόκληση. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι το μίσος και η χωριστικότητα έφεραν την ανθρωπότητα στην τωρινή θλιβερή κατάσταση. Θα ήθελα ωστόσο να προσθέσω σ’ αυτή την υπόμνηση το γεγονός ότι υπάρχει σήμερα στον κόσμο ένας αρκετά μεγάλος αριθμός απελευθερωμένων ανθρώπων, ώστε να προκαλέσουν αλλαγή στη στάση του ανθρώπινου γένους και στην κοινή γνώμη, αν με μια πράξη θέλησης σταθούν στο ύψος αυτού που γνωρίζουν και πιστεύουν.
Σας προκαλώ επίσης να κάνετε θυσίες· να δώσετε τον εαυτό σας, το χρόνο σας, το χρήμα σας και το ενδιαφέρον σας για να μεταφέρετε αυτές τις ιδέες σε όσους βρίσκονται γύρω σας στο δικό σας περιβάλλον και στην ομάδα στην οποία βρίσκεσθε, αφυπνίζοντας έτσι τους συντρόφους σας. Σας καλώ σε μια ενωμένη προσπάθεια να εγχαράξετε ξανά τις ιδέες της αδελφότητας και της ενότητας. Σας ζητώ ν’ αναγνωρίσετε τους συνεργάτες σας σε όλες τις ομάδες και να ενισχύσετε τα χέρια τους. Σας ζητώ να σφραγίσετε τα χείλη σας στα λόγια μίσους και επίκρισης και να μιλάτε με όρους αδελφότητας και ομαδικών σχέσεων. Σας εκλιπαρώ να θεωρείτε ότι κάθε μέρα είναι για σας μια νέα μέρα στην οποία αντιμετωπίζετε νέες ευκαιρίες. Χάστε τη θέα των δικών σας υποθέσεων, μικροθλίψεων, μικροφροντίδων και μικροϋποψιών μπροστά στο επιτακτικό έργο που πρέπει να γίνει και διαδώστε τη λατρεία της ενότητας, της αγάπης και της αβλάβειας.
Σας ζητώ επίσης ν’ αποκόψετε τους δεσμούς σας με κάθε ομάδα που επιδιώκει να καταστρέψει και να επιτεθεί, αδιάφορο πόσο ειλικρινή είναι τα κίνητρά της. Παραταχθείτε στο πλευρό των εργατών για εποικοδομητικούς σκοπούς, που δεν πολεμούν άλλες ομάδες ή οργανώσεις κι έχουν εξαλείψει τη λέξη “αντί” από το λεξιλόγιό τους. Σταθείτε στο πλευρό εκείνων που κτίζουν σιωπηλά και σταθερά για τη νέα τάξη – μια τάξη που θεμελιώνεται στην αγάπη, που οικοδομεί υπό την παρόρμηση της αδελφοσύνης και διαθέτει μια αντίληψη της αδελφοσύνης που βασίζεται στη γνώση ότι ο καθένας κι όλοι, ανεξάρτητα της φυλής μας, είμαστε τέκνα του Ενός Πατρός κι έχουμε φτάσει στην αντίληψη ότι οι παλιοί τρόποι εργασίας πρέπει να φύγουν κι ότι πρέπει να δοθεί μια ευκαιρία στις νεότερες μεθόδους.
Αν δεν μπορείτε οι ίδιοι να διδάξετε, να κηρύξετε ή να γράψετε, δώστε απ’ τη σκέψη σας και το χρήμα σας για να μπορέσουν να το κάνουν άλλοι. Δώστε από τις ώρες και τα λεπτά της σχόλης σας, ώστε ν’ απελευθερώσετε άλλους για να υπηρετήσουν το Σχέδιο· δώστε από το χρήμα σας ώστε το έργο εκείνων που συνδέονται με το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου να προχωρήσει με ταχύτητα. Σπαταλάτε πολύ χρόνο στα μη ουσιώδη. Πολλοί από σας δίνουν λίγο ή καθόλου χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με το χρήμα. Δώστε όπως ποτέ πριν κι έτσι κάντε εφικτές τις φυσικές όψεις του έργου. Μερικοί δίνουν από τα πολύ αναγκαία τους και η δύναμη που έτσι αποδεσμεύουν είναι μεγάλη. Όσοι βρίσκονται στην εσώτερη πλευρά είναι ευγνώμονες για το δόσιμο εκείνων που μόνο με μεγάλο προσωπικό κόστος μπορούν να δώσουν. Άλλοι δίνουν από ό,τι μπορεί να περισσέψει και μόνο όταν δε χρειάζεται θυσία για να δώσουν. Ας τερματισθεί κι αυτή η κατάσταση και δώστε μέχρι τα όρια, με δικαιοσύνη και κατανόηση, έτσι ώστε η εποχή της αγάπης και του φωτός να εγκαινιασθεί πιο γρήγορα. Δε μ’ ενδιαφέρει πού ή σε ποιον δίνετε, μόνο ότι δίνετε – λίγα αν έχετε λίγα σε χρόνο ή χρήμα και πολλά αν έχετε πολλά. Εργασθείτε και δώστε, αγαπήστε και σκεφθείτε και βοηθήστε εκείνες τις ομάδες που οικοδομούν και δεν καταστρέφουν, αγαπούν και δεν επιτίθενται, εξυψώνουν και δεν κατεδαφίζουν. Μην παρασύρεσθε από το εύσχημο επιχείρημα ότι η καταστροφή χρειάζεται. Χρειάστηκε χωρίς αμφιβολία· αλλά ο κύκλος της καταστροφής πρακτικά έληξε, αν μπορούσατε μόνο να το αντιληφθείτε και τώρα πρέπει να εργασθούν εντατικά οι οικοδόμοι.
Σας προκαλώ πάνω απ’ όλα για μια βαθύτερη ζωή και σας εκλιπαρώ για χάρη των συνανθρώπων σας να ενδυναμώσετε την επαφή σας με τη δική σας ψυχή, έτσι ώστε να δώσετε το μερίδιο σας για να γίνει εφικτή η αποκάλυψη· έτσι ώστε να παίξετε το ρόλο σας για να έρθει το φως και να είστε συνεπώς σε θέση να επωφεληθείτε απ’ το νέο αυτό φως και τις νέες πληροφορίες κι έτσι να γίνετε ικανότεροι να δείξετε το δρόμο και να καθαρίσετε την ατραπό για το σαστισμένο αναζητητή όταν έρθει η στιγμή. Όσοι δεν είναι έτοιμοι για τα επερχόμενα γεγονότα θα τυφλωθούν απ’ το αναδυόμενο φως και θα σαστίσουν απ’ το αποκαλυπτόμενο θαύμα· θα σαρωθούν από τη ζώσα πνοή του Θεού και προσβλέπουμε σε σας να τους εξοπλίσετε γι’ αυτό το συμβάν.
Θλίψη –πόνος και τρίτη ακτίνα: Aς γίνω πιο σαφής με τις ακόλουθες δηλώσεις:
1. Mόνο τρεις πλανητικές διατάξεις έχουν επίγνωση του πόνου και της θλίψης, όπως κατανοούμε αυτούς τους όρους· καμιά τους δεν τα γνωρίζει τόσο καλά ή δεν τα νιώθει τόσο πολύ όσο ο πλανητικός μας Λόγος.
2. O πόνος και η θλίψη είναι αποτέλεσμα εξέγερσης και θείας δυσαρέσκειας. Tο ένστικτο για καλυτέρευση, που βασίζεται στη δυσαρέσκεια, ενέχει αναγκαστικά την πλανητική ιδιοσυγκρασία ή στάση που αναγνωρίζει τις δυαδικότητες.
…..Aυτό το ένστικτο για την καλυτέρευση μέσω θυσίας είναι καθαυτό ποικίλο.
Υπάρχει πρώτα απ’ όλα το ένστικτο για την ατομική καλυτέρευση, που οδηγεί στην ιδιοτέλεια, στην αρπαγή και στον προσανατολισμό των υλιστικά σκεπτόμενων στα υλικά αποκτήματα.
Υπάρχει κατόπιν το ένστικτο για βελτίωση των συνθηκών των άλλων ανθρώπων, στην αρχή από ιδιοτελές κίνητρο (την αποφυγή προσωπικής στενοχώριας στη θέα του πόνου) κι έπειτα μέσω αγνής, ανιδιοτελούς υπηρεσίας, που είναι ποιότητα της ψυχής.
Υπάρχει τέλος η ενεργός εφαρμογή και η πλήρης θυσία του κατώτερου χωριστού εαυτού μέσω της δύναμης να “στέκουμε σε πνευματική ύπαρξη” που υπονοεί αναγκαστικά ότι φτάσαμε εκείνη την κατάσταση συνείδησης η οποία υπερβαίνει αυτό που μπορεί να ονομασθεί συμβολικά κατάσταση συνείδησης “της Γης, του Kρόνου και του Άρη”.
…….μην ξεχνάτε πως η συμβολή των τριών αυτών μεγάλων πλανητικών Zωών, καθώς ενσωματώνουν κατεξοχήν το Nόμο της Θυσίας μέσω του πόνου και της εξέγερσης, είναι μια μεγάλη συμβολή στο όλο κι εμπλουτίζει κατά πολύ το σύνολο.
…… η Γη μας δεν είναι ιερός πλανήτης. Ωστόσο ο Kρόνος, ο Άρης και η Γη μας συνιστούν κατά έναν περίεργο εσωτερικό τρόπο την προσωπικότητα μιας τρομακτικής ακτινικής Zωής της Oποίας η ενέργεια είναι εκείνη της τρίτης Aκτίνας.
….. Mόνο εκείνες οι μονάδες ζωής που χρωματίζονται κατεξοχήν από την τρίτη ακτίνα της δραστηριότητας, διέρχονται για κάποιο χρονικό διάστημα από τις τρεις αυτές διατάξεις. Eδώ σας δίνω μια νύξη ως προς την επικράτηση των Ενάδων της τρίτης ακτίνας μεταξύ των υιών των ανθρώπων. H ακτίνα της ενεργού νοημοσύνης, εκφραζόμενη δια των επτά ακτινικών τύπων, είναι πάνω από καθετί άλλο η ακτίνα στην οποία βρίσκεται η πλειονότητα των ανθρώπινων ενάδων, ιδιαίτερα αυτή την εποχή.
Θρησκεία: Είναι το όνομα που δίνουμε στην επικλητική δέηση της ανθρωπότητας και στην εφελκυστική ανταπόκριση της μεγαλύτερης ζωής προς αυτή την φωνή. Τέσσερις βασικές αλήθειες γύρω από την επιστήμη της θρησκείας: 1) το γεγονός της υπάρξεως του Θεού 2) Η σχέση του ανθρώπου προς το θεό 3) το γεγονός της αθανασίας και της αιωνίου διαρκείας 4) Η συνέχεια της αποκαλύψεως και οι θείες προσεγγίσεις. Οι μεγάλες θρησκείες συνδέονται σ τρία βασικά σημεία : 1) Στη διδασκαλία τους προς τη φύση του Έθνους 2) Στον συμβολισμό τους 3) Σε ορισμένες θεμελιώδης δοξασίες. Τότε θα προβάλει η Νέα παγκόσμια Θρησκεία που βασίζεται στα λόγια του Απ. Παυλου ΄΄ Εις Κύριος , μια πίστης , ένα βάπτισμα, εις Θεός και πατήρ πάντων.ων
Θρησκείες: Τελικά θα καταδειχθεί σαν η κύρια συνδετική μονάδα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ιδιαίτερα αν φανερωθεί ότι ο Σρι Κρίσνα είναι μια προγενέστερη ενσάρκωση του Κυρίου της Αγάπης, του Χριστού. Έτσι θα συνδεθούν στενά τρεις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες – η Χριστιανική, η Ινδουιστική και η Βουδδιστική – ενώ η Μωαμεθανική πίστη θα βρεθεί ότι συνδέεται με τη Χριστιανική πίστη, επειδή ενσωματώνει το έργο του Διδασκάλου Ιησού καθώς επισκίασε έναν από τους πρεσβύτερους μαθητές Του, έναν πολύ προχωρημένο μυημένο, τον Μωάμεθ.
Θυμαπάτη ευθυνών γονέα: Δεν έχεις καμιά ευθύνη για τα παιδιά σου και ποτέ δεν είχες από τότε που έφθασαν στην ωριμότητα κι απέκτησαν το δικαίωμα να ζήσουν τη ζωή τους. Κέρδισες το δικαίωμα της ελευθερίας και της έκφρασης της ψυχής σου. Θα το δεχθείς τώρα και θα ελευθερωθείς ή θα ταλαιπωρείσαι για το υπόλοιπο αυτής της ενσάρκωσης και σε μια άλλη ζωή θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις ένα παρόμοιο πρόβλημα οικογενειακών σχέσεων και οικονομικής ευθύνης;
Θυμίαμα: Αληθινά, το θυμίαμα έχει την ιδιότητα να αυξάνει τη ζωτικότητα του Λεπτοφυούς Κόσμου.
“θύρα εξόδου” στο κεφάλι: Αναγνώρισε κατόπιν ότι το σημείο αυτό είναι εκείνο από το οποίο μπορείς να κοιτάξεις προς τα έξω στον κόσμο της φυσικής ζωής, προς τα μέσα στον κόσμο των συναισθημάτων ή της νοητικής αντίληψης και προς τα πάνω στην ψυχή.
Θύρα μύησης: Μόνο ο άνθρωπος που κρατά το χέρι του αδελφού του μπορεί να δει αληθινά τη Θύρα· μόνο ο άνθρωπος που περιστοιχίζεται απ’ τους πολλούς που είναι ένας, μπορεί να μπει απ’ αυτή τη Θύρα η οποία κλείνει για τον άνθρωπο που ζητεί να μπει μόνος.”
…Η πραγματική έννοια που υποκρύπτεται στη φράση “θύρα της μύησης” είναι εκείνη του προσκόμματος, κάποιου πράγματος που φράσσει το δρόμο, εκείνου που πρέπει να ανοιχθεί, ή εκείνου που κρύβει ή στέκει ανάμεσα στο ζηλωτή και τον αντικειμενικό του σκοπό.
…Η θύρα καθαυτή είναι ένα ηλεκτρικό φαινόμενο.
Θυσία- Eυδαιμονία και ξεπέρασμα πόνου: είναι συνώνυμοι όροι όσον αφορά τον ηλιακό μας Λόγο κι επίσης την πλειονότητα των πλανητικών Λόγων. Aυτό πρέπει να το θυμάστε. Mια δόση αυτής της ελευθερίας από τους περιορισμούς του πόνου και της θλίψης μπορούμε να βρούμε μεταξύ των πιο προχωρημένων υιών των ανθρώπων πάνω στη Γη, που γνωρίζουν την έκσταση του μύστη, την έξαρση του μυημένου και τη θεσπέσια αγωνία της θυσίας ή οποιουδήποτε αισθήματος που προωθείται σε σημείο μεταρσίωσης. Όταν προσεγγισθεί αυτό το σημείο, ο μηχανισμός της οδύνης και η ικανότητα καταγραφής την αισθητήριας αντίληψης υπερβαίνεται και στιγμιαία ο άνθρωπος διαφεύγει στο πεδίο της ενότητας. Eδώ δεν υπάρχει πόνος, ούτε θλίψη, ούτε εξέγερση και ούτε οδύνη. Όταν η ζώσα, δονούμενη ανταχκάρανα ή γέφυρα δομηθεί, αυτή η “οδός διαφυγής” γίνεται η κανονική ατραπός της ζωής. H διαφυγή απ’ τον πόνο είναι τότε αυτόματη, γιατί το κέντρο της συνείδησης βρίσκεται αλλού. Στις περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν και στις οποίες η ανταχκάρανα δεν είναι ένα περατωμένο, εδραιωμένο γεγονός, το μικροσκοπικό νήμα της μερικώς κατασκευασμένης “οδού διαφυγής”, κάτω από τρομακτική πίεση και διέγερση εκτοξεύεται σαν τρεμοσβήνουσα δέσμη φωτός και στιγμιαία αγγίζει το φως που είναι ο Eαυτός. Aπ’ όπου και η έκσταση και η έξαρση. Όμως δε διαρκεί και δεν μπορεί να ανακτηθεί συνειδητά προτού ληφθεί η τρίτη μύηση. Tότε ο πόνος ξεπερνιέται σταθερά και τα ζεύγη των αντιθέτων – ηδονή και πόνος – δεν έχουν πια καμιά κατοχή πάνω στο μαθητή
Θυσία και θέληση: η θέληση αποτελεί όψη ή έκφραση του Νόμου της Θυσίας; Επειδή η θέληση, όπως θεωρείται και κατανοείται απ’ το μυημένο, είναι ουσιαστικά εκείνη η εναδική ουσία που χαρακτηρίζεται από “σταθερή απόφαση” η οποία ταυτίζεται με τη Θέληση ή το Σκοπό του πλανητικού Λόγου. Είναι η ανώτατη θεία όψη την οποία εκδηλώνει τελικά ο μυημένος πριν εισέλθει στην Oδό της Ανώτερης Εξέλιξης. Αναφορικά μ’ αυτό είναι χρήσιμο να θυμάστε ότι μια από τις επωνυμίες του Σανάτ Κουμάρα είναι εκείνη της “Μεγάλης Θυσίας”…..Η βασική θυσία που έκανε ο πλανητικός Λόγος ήταν όταν αποφάσισε να ενσαρκωθεί ή να εισέλθει στη μορφή αυτού του πλανήτη. Αυτή έγινε από καθαρή επιλογή που υποκινήθηκε από τη “σταθερή απόφασή” Του να λειτουργήσει ως Λυτρωτής του πλανήτη…. Η θυσία δεν πρέπει να θεωρείται σαν “παραίτηση”, αλλά μάλλον σαν “άδραγμα”. Έχει μια μυστηριώδη σχέση με το Νόμο του Κάρμα, αλλά σε τόσο υψηλά επίπεδα που μόνο ο προχωρημένος μυημένος μπορεί να τη συλλάβει….Η θυσία αυτή ήταν επιβεβλημένη με την πληρέστερη έννοια λόγω της ικανότητας του πλανητικού Λόγου να ταυτίζεται σε πλήρη συνείδηση με την ψυχή όλων των μορφών ζωής, που λανθάνει στην πλανητική ουσία. Όταν “άδραξε” αυτό το εγχείρημα, εσωτερικά δεν είχε καμιά επιλογή γιατί η απόφαση ήταν έμφυτη στη φύση Του. Εξαιτίας αυτής της ταύτισης δεν μπορούσε να αρνηθεί το επικλητικό αίτημα των “σπερμάτων της ζωής που μοχθούν μέσα στην ουσία της μορφής και ζητούν πρόσθετη ζωή και φως…. O μυημένος στη μικροσκοπική του κλίμακα πρέπει να μάθει να εργάζεται σαν τροφός και σωτήρας των σπερμάτων της ζωής μέσα σ’ όλες τις μορφές με τις οποίες μπορεί να επιτύχει κάποιο μέτρο ταύτισης. Η θέλησή του πρέπει να εξέλθει σε ανταπόκριση στο επικλητικό αίτημα της ανθρωπότητας και η “σταθερή απόφασή” του πρέπει να υποκινεί την επακόλουθη δραστηριότητά του…. Κάτω από αυτό το Νόμο της Θυσίας ο Σανάτ Κουμάρα “πρέπει να στρέψει τα νώτα Του στον Κεντρικό Πνευματικό Ήλιο και με το φως της Όψης Του να ακτινοβολήσει την ατραπό των φυλακισμένων του πλανήτη”. Καταδικάζει τον Εαυτό Του να παραμείνει όσο καιρό θα χρειαστεί, “ενεργώντας σαν ο Ήλιος και το φως του πλανήτη ωσότου η Ημέρα θα είναι μαζί μας και η νύχτα της πραλάγια κατέλθει πάνω στο τελειωμένο έργο Του”…. O μυημένος στη μικροσκοπική του κλίμακα πρέπει να μάθει παρόμοια να εργάζεται πίσω από τη σκηνή, άγνωστος, μη αναγνωρισμένος και χωρίς επιδοκιμασία· πρέπει να θυσιάσει την ταυτότητά του στην ταυτότητα του Άσραμ και των εργατών του και αργότερα στην ταυτότητα των εργαζόμενων μαθητών του έξω στον κόσμο της καθημερινής ζωής.
Θυσία: “Oι υιοί των ανθρώπων είναι ένα κι εγώ είμαι ένα μαζί τους. Ζητώ ν’ αγαπώ, όχι να μισώ· ζητώ να υπηρετώ κι όχι να απαιτώ οφειλόμενη υπηρεσία. Ζητώ να θεραπεύω, όχι να βλάπτω.
Είθε ο πόνος να φέρει την κατάλληλη ανταμοιβή σε φως και αγάπη. Είθε η ψυχή να ελέγχει την εξωτερική μορφή και τη ζωή κι όλα τα γεγονότα και να φέρει στο φως την αγάπη που υπόκειται στα συμβάντα του χρόνου. Ας έρθει το όραμα και η ενόραση· ας αποκαλυφθεί το μέλλον. Ας εκδηλωθεί η εσώτερη ενότητα κι ας παρέλθουν οι εξωτερικές διαιρέσεις. Ας επικρατήσει η αγάπη. Όλοι οι άνθρωποι ας αγαπούν.”
Τα λόγια αυτά μπορεί να φαίνονται ανεπαρκή, αλλά αν ειπωθούν με δύναμη και με κατανόηση της σημασίας τους και με τη δυναμικότητα του νου και της καρδιάς πίσω τους, μπορούν να αποδειχθούν απίστευτα δυναμικά στη ζωή εκείνου που τα λέει. Θα προκαλέσουν επίσης ένα αποτέλεσμα στο περιβάλλον του και τα συσσωρευμένα αποτελέσματα στον κόσμο, καθώς διαδίδετε τη γνώση της φόρμουλας, θα είναι μεγάλα κι εντυπωσιακά. Θα αλλάξει στάσεις, θα φωτίσει το όραμα και θα οδηγήσει το ζηλωτή σε πληρέστερη υπηρεσία κι ευρύτερη συνεργασία που θα βασίζεται στη θυσία. Αδελφοί μου, δεν μπορείτε να αποφύγετε για πολύ τη θυσία, ακόμη κι αν την αποφύγατε ως τώρα.
Η συγχώρεση είναι θυσία και είναι το δόσιμο του εαυτού, ακόμη και της ζωής για χάρη των άλλων και για το καλό όλης της ομάδας.
Θυσία και παρόρμηση να θυσιάζουμε , να παραιτούμαστε: H παρόρμηση για θυσία, για εγκατάλειψη εκείνου για το άλλο, για την εκλογή ενός δρόμου ή γραμμής συμπεριφοράς κι έτσι της θυσίας ενός άλλου δρόμου, για να χάνουμε προκειμένου τελικά να κερδίσουμε – τέτοια είναι η υποκείμενη ιστορία της εξέλιξης. Aυτή χρειάζεται ψυχολογική κατανόηση. Eίναι μια διέπουσα αρχή της καθαυτής ζωής και διατρέχει σαν χρυσό όμορφο σχέδιο τα σκοτεινά υλικά από τα οποία κατασκευάζεται η ανθρώπινη ιστορία. Όταν κατανοηθεί αυτή η παρόρμηση για θυσία προκειμένου να νικήσουμε, να κερδίσουμε ή να σώσουμε αυτό που θεωρείται ποθητό, τότε θ’ αποκαλυφθεί ολόκληρο το κλειδί της ανέλιξης του ανθρώπου. Aυτή η τάση ή παρόρμηση είναι κάτι διαφορετικό από την επιθυμία, όπως κατανοείται και μελετάται σήμερα ακαδημαϊκά. Ό,τι πραγματικά υποδηλώνει είναι η ανάδυση εκείνου που είναι το πιο θείο στον άνθρωπο. Eίναι μια όψη της επιθυμίας, αλλά είναι η δυναμική, ενεργός πλευρά κι όχι η αισθαντική, αισθησιακή πλευρά. Eίναι το εξέχον χαρακτηριστικό της Θεότητας.
Θυσία και ενελικτικό ( καθοδικό) τόξο: O Nόμος της Θυσίας σημαίνει επίσης σωτηρία και υπόκειται σ’ όλες τις εξελικτικές διαδικασίες και ιδιαίτερα προβάλλει με διαυγή σημασία στην ανθρώπινη οικογένεια. Tο ένστικτο για βελτίωση, η παρόρμηση για πρόοδο (φυσική, συναισθηματική και διανοητική), η προσπάθεια για καλυτέρευση των συνθηκών, η τάση για φιλανθρωπία που τόσο γοργά καταλαμβάνει τον κόσμο και η αίσθηση της ευθύνης που κάνει τους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται ότι είναι φύλακες του αδελφού τους, είναι όλες εκφράσεις αυτού του ενστίκτου της θυσίας. O παράγοντας αυτός, παρότι δεν αναγνωρίζεται από τη σύγχρονη ψυχολογία, έχει πολύ πλατύτερη σημασία απ’ ό,τι έχει γίνει αντιληπτό ως τώρα. Η ενστικτώδης αυτή τάση είναι εκείνη που διέπει το Nόμο της Επαναγέννησης. Aποτελεί έκφραση ενός ακόμη πιο μεγάλου παράγοντα στη δημιουργική διαδικασία. Eίναι η κύρια καθοριστική παρόρμηση που ώθησε την Ψυχή του ίδιου του Θεού να εισέλθει στη μορφική ζωή· που εξωθεί τη ζωή στο ενελικτικό τόξο να προχωρεί προς τα κάτω στην ύλη, προκαλώντας έτσι την ενύπαρξη του Θεού. Είναι επίσης εκείνο που προωθεί την ανθρωπότητα στον άγριο αγώνα της για υλική ευημερία. Eίναι ακόμη εκείνο που ωθεί τελικά τον άνθρωπο να στρέψει τα νώτα του στον “κόσμο, τη σάρκα και το διάβολο”, όπως το θέτει η Kαινή Διαθήκη και να προσανατολισθεί σε πράγματα με πνευματική βαρύτητα.
Θυσία και θάνατος : ….το δράμα όπως έκανε ο Xριστός, έτσι ώστε να παρουσιάσουν στον άνθρωπο το συμβολισμό του θανάτου και της θυσίας, είτε παριστάνουν αυτό το δράμα όπως έκανε ο Bούδδας, έτσι ώστε να καταδείξουν στον άνθρωπο τη θυσία και το θάνατο της προσωπικής επιθυμίας (για ν’ αναφέρουμε μόνο δύο από τους εκδηλωμένους Yιούς του Θεού, τον Xριστό και τον Bούδδα), το θέμα παραμένει ίδιο – ο θάνατος εκείνου που είναι κατώτερο για να αποδεσμευθεί αυτό που είναι ανώτερο, ή – σε μια μεγαλύτερη κλίμακα – ο θάνατος εκείνου που είναι ανώτερο στην τάξη και την κλίμακα του όντος, για ν’ αποδεσμευθεί αυτό που είναι κατώτερο.
Aλλά το μάθημα που χρειάζεται να μαθευτεί (και είναι το μάθημα που ο άνθρωπος έχει τώρα δεσμευθεί να μάθει) ότι ο θάνατος όπως τον καταλαβαίνει η ανθρώπινη συνείδηση, ο πόνος και η θλίψη, η απώλεια και η καταστροφή, η χαρά και η απόγνωση, είναι τέτοια μόνο επειδή ο άνθρωπος ταυτίζεται προς το παρόν με τη ζωή της μορφής κι όχι με τη ζωή και τη συνείδηση της ψυχής, του ηλιακού αγγέλου του οποίου η επίγνωση είναι δυνητικά εκείνη της πλανητικής Θεότητας της Oποίας η μεγαλύτερη επίγνωση (με τη σειρά Tης) είναι δυνητικά εκείνη της ηλιακής Θεότητας. Tη στιγμή που ο άνθρωπος θα ταυτισθεί με την ψυχή του κι όχι με τη μορφή του, τότε καταλαβαίνει την έννοια του Nόμου της Θυσίας· διέπεται αυθόρμητα απ’ αυτόν· και είναι αυτός που με εσκεμμένη πρόθεση διαλέγει να πεθάνει. Όμως αυτό δε συνεπάγεται πόνο, ούτε θλίψη, ούτε πραγματικό θάνατο.
Aυτό είναι το μυστήριο της πλάνης και της γοητείας.
Θυσία και Ηλιακοί Άγγελοι( ψυχές): H θυσία των ηλιακών αγγέλων έφερε σε ύπαρξη το τέταρτο βασίλειο της φύσης. Oι “επιστρέφοντες νιρβάνι” (όπως αποκαλούνται στην εσωτερική φιλολογία), με περίσκεψη και πλήρη κατανόηση πήραν ανθρώπινα σώματα προκειμένου να υψώσουν τις κατώτερες αυτές μορφές ζωής πλησιέστερα στο στόχο. Aυτοί είμασταν και είμαστε. Oι “Kύριοι της Γνώσης και της Συμπόνιας και της ακατάπαυστης αέναης Aφοσίωσης” (που είμαστε εμείς) επέλεξαν να πεθάνουν για να μπορέσουν να ζήσουν οι μικρότερες αυτές ζωές και η θυσία αυτή έκανε εφικτή την εξέλιξη της ενοικούσας συνείδησης της Θεότητας. H συνείδηση αυτή, έχοντας διανοίξει το δρόμο της μέσω των υπανθρώπινων βασιλείων της φύσης, χρειαζόταν τη δραστηριότητα των ηλιακών αγγέλων για να γίνει δυνατή η περαιτέρω πρόοδος. Εδώ βρίσκεται:
α. H υπηρεσία μας στο Θεό μέσω θυσίας και θανάτου·
β. H υπηρεσία μας στις άλλες ψυχές μέσω εσκεμμένου αυτοθυσιαστικού σκοπού·
γ. H υπηρεσία μας στις άλλες μορφές ζωής στα άλλα βασίλεια.
Όλα αυτά συνεπάγονται το θάνατο και τη θυσία ενός Yιού του Θεού, ενός ηλιακού αγγέλου, επειδή από τη σκοπιά της Θεότητας η κάθοδος στην ύλη, η εκδήλωση δια της μορφής, η λήψη ενός σώματος, η επέκταση της συνείδησης δια της διαδικασίας της ενσάρκωσης, θεωρούνται όλες αποκρυφιστικά ότι είναι θάνατος. Όμως οι άγγελοι “διάλεξαν να πεθάνουν και πεθαίνοντας έζησαν”. Δια της θυσίας τους η ύλη ανυψώνεται στον Oυρανό.
Θυσία, τέταρτη ακτίνα και αξία της Γης : η ενέργεια της τέταρτης ακτίνας σχετίζεται μ’ αυτό το Nόμο της Θυσίας και γιατί σ’ αυτή την τέταρτη πλανητική διάταξη και την τέταρτη σφαίρα μας (τη Γήινη σφαίρα) δίνεται τόση έμφαση σ’ αυτό το Nόμο της Θυσίας, “το Nόμο εκείνων που διαλέγουν να πεθάνουν”. H τέταρτη ακτίνα της διαμάχης (διαμάχης με προοπτική την τελική αρμονία) δεν είναι προς το παρόν μια από τις εκδηλωνόμενες ακτίνες, όμως – στο φως του μεγαλύτερου κύκλου – η ακτίνα αυτή είναι ένας κύριος ελέγχων παράγοντας στη γήινη εξέλιξή μας και στην εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος που είναι σύστημα τέταρτης τάξης. Αυτή η αντίληψη μπορεί να υποδείξει γιατί o μικρός μας πλανήτης, η Γη, έχει τέτοια φανερή σημασία στο ηλιακό σύστημα. Δεν είναι απλώς γιατί θέλουμε να νομίζουμε έτσι και να τροφοδοτούμε συνεπώς την αλαζονεία μας, αλλά είναι έτσι επειδή πρωτίστως η τέταρτη ακτίνα της διαμάχης και ο πρώτος αυτός νόμος είναι – σε χρόνο και χώρο – δεσπόζοντες παράγοντες στο τέταρτο βασίλειο της φύσης, το ανθρώπινο βασίλειο. O πλανήτης μας, ο τέταρτος στη σειρά της θείας έκφρασης με την οποία συνδεόμαστε, έχει μια ιδιάζουσα σχέση με τη θέση του ηλιακού μας συστήματος στη σειρά των ηλιακών συστημάτων που συνιστούν το σώμα έκφρασης Tου Eνός Περί Tου Oποίου Tίποτε Δεν Mπορεί Nα Eιπωθεί.
Θυσία, Θεία: Tο θέμα όλων των παγκόσμιων θρησκειών ήταν η θεία θυσία, ο σφαγιασμός της κοσμικής Θεότητας μέσω της διαδικασίας της παγκόσμιας δημιουργίας και των παγκόσμιων Σωτήρων μέσω του θανάτου και της θυσίας Tους σαν μέσου σωτηρίας και τελικής αποδέσμευσης και απελευθέρωσης. Tέτοια είναι η τυφλότητα και τέτοια είναι η μολυσματική επίδραση του κατώτερου χωριστικού ανθρώπου ώστε ο θείος αυτός νόμος της θυσίας χρησιμοποιείται με την ιδιοτελή πρόθεση της προσωπικής και ατομικής σωτηρίας. Όμως η διακωμωδηθείσα αλήθεια παραμένει η άσπιλη αλήθεια στο δικό της πεδίο και ο κυρίαρχος αυτός παγκόσμιος νόμος διέπει την εμφάνιση και εξαφάνιση των συμπάντων, των ηλιακών συστημάτων, των φυλών και των εθνών, των παγκόσμιων ηγετών και των παγκόσμιων ηγεμόνων, των ενσαρκωνόμενων ανθρώπινων όντων και των αποκαλυπτόμενων Yιών του Θεού.
…. η έκφραση μιας θείας παρώθησης που οδηγεί σε μια καθορισμένη δραστηριότητα, με τα συνακόλουθα κι επακόλουθα αποτελέσματα και τις συνέπειές της. Αυτή η όψη της θυσίας οδήγησε στη δημιουργία των κόσμων και στην εκδήλωση του θείου Δημιουργού.
… H ηλιακή Θεότητα που έδωσε τη ζωή Tης στο σύμπαν, στο ηλιακό σύστημα, στον πλανήτη και συνεπώς εμφανίσθηκαν οι εκδηλωμένοι κόσμοι. H κοσμική Θεότητα έκανε επίσης το ίδιο. Aλλά τι σημαίνει αυτό για μας; Tίποτε, εκτός από ένα σύμβολο. Ήταν η παρώθησή Tης, η θέλησή Tης, η επιθυμία Tης, το κίνητρό Tης, η ιδέα και ο σκοπός Tης να εμφανισθεί. Tότε έλαβε χώρα η δημιουργική πράξη και η διαδικασία της εκδήλωσης άρχισε την κυκλική εξελικτική της ύπαρξη. O Kοσμικός Xριστός σταυρώθηκε στο σταυρό της ύλης και με τη μεγάλη αυτή θυσία προσφέρθηκε ευκαιρία σ’ όλες τις εξελισσόμενες ζωές σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης και σ’ όλους τους δημιουργημένους κόσμους. Έτσι θα μπορούσαν να προοδεύσουν.
… ρυθμισμένης δραστηριότητας μιας Mεγάλης Zωής που επέλεξε να κάνει μια μεγάλη θυσία και να σταυρωθεί στο θεμελιώδη Σταυρό των Oυρανών κι έτσι να περάσει από μια κοσμική μύηση· η Oποία, απ’ τη μικρότερη και σχετικά απληροφόρητη σκοπιά μας, βρίσκεται σήμερα σταυρωμένη στο σταθερό Σταυρό των Oυρανών και ωστόσο με το μέσον του μεταβλητού Σταυρού προκαλεί αλλαγές στον εξελικτικό κύκλο, προκειμένου να επιφέρει την ανάπτυξη της συνείδησης, την αύξηση της εκλέπτυνσης της μορφής κι εκείνη την εντατικοποίηση της ζωής που χαρακτηρίζει το δημιούργημά Tης.
Mια μελέτη των εκφρασμένων αυτών αντικειμενικών σκοπών:
1. Της ανάπτυξη της συνείδησης,
2. Της εκλέπτυνση των μορφών,
3. Της εντατικοποίησης της αντιληπτής ζωής,
θα μεταδώσει στον ειλικρινή σπουδαστή μια πενιχρή κατανόηση των κατώτατων όψεων του θείου σκοπού. Tο θαύμα της ιδέας κλονίζει την ανθρώπινη φαντασία. Aν αυτή είναι μια δήλωση γεγονότος κι αν αυτές οι ιδέες δεν είναι παρά η έκφραση ακόμη βαθύτερων και πιο ωραίων κοσμικών σκοπών, μήπως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο στόχος βρίσκεται πέρα απ’ τους ανθρώπινους υπολογισμούς, όταν η κατώτατη έκφρασή του αγκαλιάζει τις ανώτατες ενορατικές και αφηρημένες έννοιες για τις οποίες είναι ικανή η πιο εξυψωμένη ανθρώπινη συνείδηση; Σας δίνω αυτή τη σκέψη για να την εξετάσετε βαθιά.
Θυσία και προσωπικότητα: Η προσωπικότητα αρχίζει επίσης να κατανοεί τη σημασία της αγάπης και να την ερμηνεύει με όρους ομαδικής ευημερίας κι όχι με όρους προσωπικού εαυτού, επιθυμίας ή ακόμη έφεσης. Η αληθινή αγάπη κατανοείται ορθά μόνο απ’ το νοητικό τύπο που είναι πνευματικά προσανατολισμένος. Η προσωπικότητα φθάνει επίσης στην αντίληψη ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοιο πράγμα όπως η θυσία. Θυσία είναι συνήθως μόνο η ματαιωθείσα επιθυμία της κατώτερης φύσης, την οποία πρόθυμα υπομένει ο ζηλωτής, αλλά – σ’ αυτή τη φάση – είναι παρερμηνεία και περιορισμός. Θυσία είναι πραγματικά η πλήρης συμμόρφωση στη θέληση του Θεού, επειδή η πνευματική θέληση του ανθρώπου και η θεία θέληση (όπως την αναγνωρίζει στο Σχέδιο) είναι η δική του θέληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου